موت را که بپذیری، همه ی غم و غصه ها می رود و بی اثر می شود. وقتی با حضرت عزرائیل رفیق شوی، غصه هایت کم می شود.

آمادگی موت خوب است، نه زود مردن.

بعد از این آمادگی، عمر دنیا بسیار پرارزش خواهد بود.

ذکر موت،دنیا را در نظر کوچک می کند و آخرت را بزرگ.

حضرت امیر علیه السلام فرمود:یک ساعت دنیا را به همه ی آخرت نمی دهم.

آمادگی باید داشت، نه عجله برای مردن.

اگر دقّت کنید، فشار قبر و امثال آن در همین دنیاقابل مشاهده است؛ مثل بداخلاق که خود و دیگران را در فشار می گذارد.

ازپندهای استاد دولابی

آیه  الله بهجت پیرامون مقدّم دانستن تعجیل در فرج بر سایر حاجات خود می فرمودند:

افسوس که همه برای برآورده شدن حاجت شخصی خود به مسجد جمکران می روند، و نمی دانند که خود آن حضرت چه التماس دعایی از آنها دارد که برای تعجیل فَرَج او دعا کنند!

 اگر به قطعیّات و یقینیّات دین عمل کنیم، در وقت خواب و به هنگام محاسبه پی می بریم که از کدام یک از کارهایی که کرده‌ایم قطعاً حضرت امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) از ما راضی است؛

و از چه کارهایمان قطعاً ناراضی است.

آب‌ها خط‌کشی نمی‌کنند، هم دست‌های پاک را می‌پذیرند و هم دست‌های آلوده را. آینه‌ها هم مرزبندی نمی‌کنند، هم چهره‌های زشت را نشان می‌دهند و هم چهره‌های زیبا را.

پیامبر(ص) هم آب بود و هم آینه، یعنی برای همه بود. یعنی همه از اخلاق خوب پیامبر(ص) برخوردار بودند و بهره می‌بردند. پس اگر پیامبر(ص) مهربان بود، با همه مهربانی می‌کرد و اگر حرمت و احترام می‌گذاشت، برای همه بود. اگر گره گشایی می‌کرد، گره از کار همه می‌گشود، او هرگز اهل تبعیض و تفاوت نبود.

زرگرها وقتی بخواهند بدانند که سکه‌ای طلا هست یا نه، آن را به زمین زده و آنگاه از جنس صدای آن متوجه می‌شوند.

خدا هم زرگر عالم است وقتی بخواهد بفهماند کسی طلا هست یا نه و یا جنس خوبی دارد یا نه، او را چند صباحی ـ و به ظاهرـ به زمین می‌زند و مشقات و مشکلاتی را برایش فراهم می‌سازد و آنگاه از جنس حرف‌ها و برخوردها و رفتارهایش مشخص می‌کند که او چگونه آدمی است.

دندان پیامبر(ص) را شکستند اما او به جای آن که نفرین کرده و نفرتی در دلش پدید آید دستان خود را به سمت آسمان بلند کرده و می‌فرمود:
"اهد قومی انهم لا یعلمون؛ خدایا اینها نمی‌دانند و تو اینها را هدایت کن."
یعنی جواب بدی را با خوبی می‌داد. 

حال اگر اسوه ما پیامبر(ص) باشد ما هم باید بدی‌ها را با خوبی جواب دهیم.

«خدا در قرآن می‌گوید نماز از فحشاء و منکر جلوگیری می‌کند، پس چرا خیلی‌ها نماز می‌خوانند ولی باز هم گناه می‌کنند،

چون این نمازشان خاصیت ندارد، از باب رفع تکلیف است» «شما باید در روز 15 دقیقه قرآن با تمرکز در یک مکان آرام بخوانید و روی معنی آن فکر کنید»

بنده بعد از یکی از سفرهایم که خدمت ایشان رسیدم، از غربت و برخی مشکلات دیگر گلایه کردم،

حاج آقا مرتضی فرمودند: «قرآن روزانه‌ات را می‌خوانی؟» عرض کردم: «می‌خوانم ولی مرتب نمی‌خوانم»

گفتند: «این چه حرفی است؟ مثل این که بگویی من ناهار می‌خورم ولی مرتب نمی‌خورم.

قرآنت را به طور مرتب بخوان آن مشکلاتی که گفتی برطرف می‌شود» در مجموع حرفشان این بود که من آثار قرائت روزانه قرآن را در چهره‌ی تو نمی‌بینم.

شخصی که به ارتکاب معاصی عادت می‌کند، مثل انسان بیمار است.

بیمار هم باید آنتی بیوتیک مصرف کند و هم ویتامین.

اگر نماز با توجه خوانده نشود، قرآن به طور منظم قرائت نشود، ادعیه و اذکار روزانه ترک شود، انرژی لازم برای حرکت در مسیر بندگی وجود نخواهد داشت و اصطلاحاً تائب کم می‌آورد و مجدداً به وضعیت قبل از توبه باز می‌گردد «وضویتان را با توجه بگیرید، قبل از ایستادن به نماز چند لحظه بنشینید و فکر کنید، این‌ها باعث می‌شود نمازتان را با حضور قلب بخوانید» «اگر می‌خواهی نمازت را هول هولکی بخوانی که زودتر به افطار برسی، این فایده ندارد. اول قدری غذا بخور تا نمازت را با توجه بخوانی»

گفتاری از آقا مرتضی تهرانی