معارف الهی آب است. باید کاری کنید که مثل چاه  از درون خودتان آب بجوشد.

گرفتن معارف از دیگران با شنیدن و خواندن، مثل ریختن آب در چاه است که بعد از اند ک مدتی آب آن بو می گیرد و متعفن می شود.

باید کمی وقت صرف کرد و با مطالعه کردن، در درون خود حفّاری کرد تا به آب رسید.

مقصود از مطالعه، تفکّر است نه کتاب خواندن. البته هنگام کندن چاه وقتی به زمین سخت برسند، مقداری آب می ریزند تا زمین نرم و قابل کندن شود .

در این حد، استفاده از کلام و نوشته های دیگران مفید است.

وقتی از درون خودت آب جاری شد، شکر کن و از آن آب بکش و خودت بخور و به دیگران هم بده.

استاد دولابی

امام کاظم پیوسته دعا میفرمود :اللهم لا‌تجعلنی من المعارین و لا‌تُخرجنی من التقصیر

خدایا ایمانم را عاریه ای قرار مده ومرا ازتقصیر خارج نکن 

(یعنی همواره تقصیر خود را درمحضر خدا به یاد داشته باشم .

در دعاهایمان هر چه را که برای ما نافع نیست، خدا می گوید باشد برای فردا و هر چه را که نافع است، بلافاصله می دهد. خدا زینت و زیور دنیا را برای مؤمنین خیلی دوست ندارد، ولی آخرت را زود به آنها می دهد. کسی که آخرت را دارد، چه سیر باشد و چه گرسنه، بهره ی دنیا را هم می برد. خدا هر چه را خیر محض است، عطا می کند. هر وقت غنا برای مؤمن نافع باشد، غنا می دهد و هر وقت فقر برای او خیر باشد، فقر می دهد. لذا کسانی که به این حقیقت پی برده اند، هر چه او می کند، هیچ نمی گویند. ان شاء الله ما هم هر وقت خدا کم و زیاد کرد، با خدا دعوا نکنیم.

 وقتی حاجاتت را به تأخیر می اندازد، دارد چیزی بزرگ تر به تو می دهد، منتها تو حواست به خواسته ی خودت است و آن را نمی بینی. تو نان می خواستی، او جان می داد، تو هم می گفتی جان را می خواهم چه کار، من نان می خواهم.